Everest 2018: Final Preparations and More Rules.

As we approach mid-March, some families around the world are shifting their minds to Everest. Soon they will make that drive to the airport to send their loved-one away for two months knowing they are going on an adventure of their life. For the climbers, this is all about the dream. For the ones left behind, they only have one dream – to hug them once again.

By now, all the gear is bought, the training is complete and all that is left is to leave nothing left unsaid. For the climbers, once they sit down in that airplane seat, the journey begins. Hopefully all the work over the last year, all the climbs over the past decade have lead to this point. They are well prepared and empowered with positive support.

Icefall

The Icefall Doctors are almost to Everest Base Camp on the Nepal side per this article in the Himalayan. This is normal and there have been requests from the large commercial operators to get the route in by 1 April to allow the upper camps to be established and reduce the crowds on the route by spreading the climbers out.

I like that the article list the Sherpas names, who will make $3,000 each for the two month season. Climbers pay $600 each to use the route. This fee is usually part of their overall expedition price.

• Ang Kami Sherpa of Chaurikharka – 66 year-old Leader
• Ang Sarki Sherpa
• Ngim Dorjee Sherpa
• Mingma Chhiri Sherpa
• Yangda Sherpa
• Mingma Temba Sherpa
• Nima Wangchu Sherpa
• Dawa Jangbu,
• Ngawang Thangten Sherpa – kitchen staff
• Mingma Dorjee Sherpa – kitchen staff

Route Evolution

The route thru the Khumbu Icefall has changed over the decades based on ice conditions and objective dangers. Of course the ice serac release in 2014 that took 16 lives was the most recent, and deadly, Icefall tragedy. That year the route followed the 1952 Swiss attempt hugging the left shoulder. While the ice was more stable (glaciers move less at their edges) it was directly underneath tons of hanging ice seracs.

The next year it moved more towards the center and last year was even closer to Nuptse. Obviously there are hanging seracs off Nuptse so it becomes a judgement call as to where to put the route. Ang Kami Sherpa, the leader of the Icefall Doctors has been fixing the route for 20 years. A couple of years ago, long time Everest climbers and observers, Pete Athens and David Brasheres provided consulting to the Doctors on route placement based on high resolution aerial photographs.

This year, 2018, the Docs have a slight benefit in that Alex Txikon’s team put the route in for their ill-fated winter attempt. It’s not known which route they selected i.e. left, center, right but most certainly it was more to the right than left.

Khumbu Icefall routes

Everest South Col – South East Ridge Route – part 6. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.6. /Version english and polish/

South Col – South East Ridge Route – part 6.

Summit Day.

From Camp 4, climbers will begin their summit push around midnight with hopes of reaching the summit (still another 1,000 metres above) within 10 to 12 hours. Climbers will first reach “The Balcony” at 8,400 m (27,600 ft), a small platform where they can rest and gaze at peaks to the south and east in the early dawn light.

Continuing up the ridge, climbers are then faced with a series of imposing rock steps which usually forces them to the east into waist deep snow, a serious avalanche hazard. At 8,750 m (28,700 ft), a small table-sized dome of ice and snow marks the South Summit.

From the South Summit, climbers follow the knife-edge southeast ridge along what is known as the “Cornice traverse” where snow clings to intermittent rock. This is the most exposed section of the climb as a misstep to the left would send one 2,400 m (8,000 ft) down the southwest face while to the immediate right is the 3,050 m (10,000 ft) Kangshung face. At the end of this traverse is an imposing 12 m (40 ft) rock wall called the “Hillary Step” at 8,760 m (28,740 ft).

After the Hillary Step, climbers also must traverse a very loose and rocky section that has a very large entanglement of fixed ropes that can be troublesome in bad weather. Climbers will typically spend less than a half-hour on the “top of the world” as they realize the need to descend to Camp 4 before darkness sets in, afternoon weather becomes a serious problem, or supplemental oxygen tanks run out.

Everest South Col – South East Ridge Route – part 6 by http://www.alanarnette.com/alan/everestsouthroutes.php

Everest Southeast Ridge.

Summit route as seen from camp 4, the South Col. The true summit is not visible from this angle. It was still 10 hours to the summit from where I turned around.

click to enlarge map

In 2002, we were fortunate that there was no wind – no wind, incredible! And the temps were around zero. It was very comfortable in our down suits. We arrived in C4 between noon and two and rested, drank and ate until 9:00. We were woken up by the Sherpas who then took full control. This was where they shined in interacting with us. While they had been working hard for the past five weeks, we saw them occasionally at BC or other camps and spoke with them rarely. However at C4, they knew each of us and called us by name – as we did them. They checked our crampons for tightness, that our harnesses were doubled-backed and that our Oxygen was set properly with the regulators. They helped us on with packs and then lead the climb to the summit.

It was obviously dark at 10:30PM when we set out. Headlamps lighting up the way, the departure from C4 was like boarding an airplane. Everyone milling around for position and then when one group started, every group started for fear of getting stuck in long lines up the mountain. The frenzy and disorganization was real and alarming considering we had taken six weeks to get to this point! Our team left in small groups, not all together. At this point it felt like ‘every person for themselves’, except for the Sherpas. Each climber had been assigned to a Sherpa. There was Ang Dorge in the lead, Sherpas assigned to the middle and one bringing up the rear. So actually, each climber had several eyes upon them the entire time. Also each Sherpa and Guide had a radio.

We started up the Southeast ridge towards the balcony. The activity was fast paced. Climbers passing climbers. People stopping to adjust Oxygen or gear. The lines took over two hours to spread out. At some points you simply stood in place waiting for the person ahead of you to move, not wanting -or able -to pass them.

It was about two hours in that I started to feel worse. Extreme coughing episodes ending with vomiting or gagging. I continued like this over another hour when I concluded that I would never make the summit and going higher would put me, my Sherpas and the team at risk. I made the decision to turn around at that point. It ended up that I had contracted a lung infection a few days earlier and it was preventing my lungs from working properly thus causing fatigue and dehydration. Upon my return to BC, three days later, the expedition Doctor heard ‘crackling’ sounds in my lungs and put me on antibiotics immediately. She also gave me two liters of fluids via IV to get me rehydrated. I was in bad shape as it turned out.

Everest Summit Ridge.

Summit Ridge. South Summit on the left. The summit is not in the picture. The lite cloud (plume) is normal and shows some winds but still marginally climbable. This picture was taken from Kala Patar using a 10X optical zoom lens.

A little more on the summit attempt as told to me by friends. The trip from the Balcony to the South Summit was longer than they thought it was not too difficult. There were queues at the South Summit and Hilary Step while Sherpas fixed lines. About 45 minutes each place. The Hilary Step was not bad at all and in fact, easier than the Yellow Band in many’s view. It is a long day, however, very long.

That’s about it. Incredible journey to a unique place. Deserving of every harsh word ever written or said. AND deserving of all the mystique and attraction. Everest is like a magnet to Mountaineers. Be careful what you wish for…

* Source : – http://www.alanarnette.com/

** Previous story :

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 1. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.1. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 2. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.2. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 3. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.3. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 4. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.4. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 5. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.5. /Version english and polish/

*** see : Mt. Everets web album

– Routes – part 3.Drogi do celu. cz.3. /Version polish and english/

Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.6.

Droga z obozu C4 na szczyt czyli Grań Południowo-Wschodnia..

Mapka na początku pokazuje drogę z obozu 4 na szczyt. Ostatni etap wspinaczki to pokonanie Grani Południowo-Wschodniej, na której znajduje się charakterystyczne miejsce zwane Balkonem, gdzie wspinacze odpoczywają przed kolejnym etapem ataku szczytowego oraz mogą nacieszyć się pięknym widokiem na okoliczne szczyty. Osiągnięcie Wierzchołka Południowego to pierwsza wiktoria, która czeka ekipę. Oczom zespołu ukaże się ostatni etap wspinaczki – ośmiometrowy uskok skalny zwany także Stopniem/Uskokiem Hillary’ego.

Agnieszka Kiela-Pałys, która jako czwarta Polka stanęła na szczycie Świata zdobywając Everest 23 maja 2008 o 5:30, tak opisuję swoją wspinaczkę na tym etapie:

“Droga do Balkonu była dość monotonna – zbocze początkowo śnieżne, potem mikstowe – w tym roku było dość mało śniegu i wystawało spod niego dużo skał, przeważnie były to odjazdowe łupki. Jakoś nie miałam do nich przekonania i, ku mojej wielkiej radości, udało nam się dojść do Balkonu po 4 godzinach, zamiast po 6. Chwilę tam odpoczęliśmy i napiliśmy się gorącej herbaty z termosu, ale gdy przestaliśmy się przemieszczać, zrobiło się natychmiast zimno, więc sama nalegałam, żeby już ruszać dalej.

Za Balkonem dogoniliśmy wkrótce grupę zorganizowaną pod wodzą dwóch Szerpów. W sumie było tam około 10 osób; ze względu na dużą liczbę osób ją tworzących poruszała się wolniej niż nasza dwójka, ale teraz szliśmy dość wąską eksponowaną granią, gdzie nie sposób było ich wszystkich wyprzedzić, więc nasze tempo marszu niestety spadło. Okropnie irytowali mnie Szerpowie towarzyszący grupie, którzy co pół godziny stawali, tarasowali przejście i składali przez radio raport komuś czuwającemu w niższym obozie. Robiły się przez to przestoje i zatory, ale nie sposób im było tego wytłumaczyć.

Grań szczytowa Everestu

W końcu po niecałych 4 godzinach dotarliśmy na Wierzchołek Południowy. Było tam strasznie wietrznie, więc szczęśliwie udało nam się w końcu minąć grupę, która tam zabiwakowała i przejść do naturalnej niszy poniżej, gdzie było znacznie zaciszniej. Zrobiliśmy tam sobie kolejny krótki odpoczynek. Nadal było dość zimno, bo jeszcze nie wstało słońce.

Uskok Hillarego

Widać już było grań szczytową i wizja właściwego wierzchołka uskrzydlała. Szło mi się doskonale, nadal nie czułam zmęczenia i utrzymywaliśmy niezłe tempo marszu. Na grani spotkaliśmy już sporo innych osób – wszyscy poruszali się w jedynym słusznym kierunku. Pokonywaliśmy grań, mijając kolejne potężne nawisy śnieżne imitujące wierzchołek. Wreszcie Uskok Hillary’ego i niedługo potem ukazał się właściwy szczyt – z powodu ogromnego nagromadzenia chorągiewek nie było wątpliwości, że to to! Jeszcze kilka kroków i wreszcie na nim stanęliśmy. Była 5:30 rano 23. maja. Przed piątą się rozwidniło, po drodze oglądaliśmy piękny wschód słońca, a teraz właśnie przed naszymi oczami roztaczał się najpiękniejszy widok świata, o jakim marzyłam przez lata – Lhotse, Makalu, Cho Oyu – wszystkie te olbrzymy znalazły się teraz poniżej – miałam uczucie, że cały świat znalazł się pod moimi stopami. Z wolna docierało do mnie, że to już, że już nie będę musiała marzyć o tym szczycie, planować, zbierać fundusze… ”

Świat u stóp – widok ze szczytu

* Źródła : – http://www.7summits.pl/ – http://www.alanarnette.com/

** Zobacz też :

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 1. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.1. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 2. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.2. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 3. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.3. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 4. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.4. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 5. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.5. /Version english and polish/

– Routes – part 3.Drogi do celu. cz.3. /Version polish and english/

– Everest marzenie wielu… web album

** zapraszam na relacje z wypraw polskich himalaistów.

zapraszam do subskrypcji mego bloga

Everest South Col – South East Ridge Route – part 5. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.5. /Version english and polish/

South Col – South East Ridge Route – part 5.

Yellow Band and Geneva Spur to C4.

From Camp 3 (23,500’/7162m) to Camp 4 (26,300’/8016m) – South Col, climbers are faced with two additional challenges: The Geneva Spur and The Yellow Band. The Geneva Spur is an anvil shaped rib of black rock named by a 1952 Swiss expedition. Fixed ropes assist climbers in scrambling over this snow covered rock band. The Yellow Band is a section of interlayered marble, phyllite, and semischist which also requires about 100 metres of rope for traversing it.

click to enlarge map

Route from camp 3 to the South Col. Across the Yellow Band and to the left up the Geneva Spur. This is the first time most climbers start to use bottled oxygen. The climbing and Yellow Band is not technically hard but climbers are approaching 8000m.

Let’s take a look at the climb above C3 and onto the South Col. As I have said before the terrain starts out fairly steep from C3. Most climbers are on supplemental oxygen and leave their tents after sunrise. It can be extremely cold before the sun moves over Lhotse and if the winds are the least bit strong, it is miserable. But as soon as the sun hits, and there are no clouds, then it can become horribly hot. Many climbers are in their full down suits trying to minimize the weight in their packs.

After about a couple of hours they approach the Yellow Band,a strip of limestone that cuts through the Himalayas in this area. They leave snow and climb on smooth rocks at a 30 to 45 degree angle. This is only for about 100 – 300 feet depending on the route that year but it takes concentration. A jam usually occurs in this area if several teams are going for the summit on the same day. Once clear of the Band, it flattens out until the bottom of the ridge defining the South Col. This is actually on the Geneva Spur. Climbers are a little weary at this point more from the altitude than anything else so when they see 150′ of 60 degree rock, ice and snow, it causes a long pause. But it is actually easier than it looks. From all the traffic, there are decent steps but also the uneven rock allows for good foot placement. In low snow years, this area may be snowfree and clibmers remove their crampons to make it easier.

Topping the ridge, climbers follow a rocky “path” worn by other climbers and soon step on the South Col proper – an area the size of a football field with ten or twenty or thirty tents huddled together on the west end. But most climber notice the tents second – after they see the actual summit pyramid of Mount Everest for the first time.

* Source : – http://www.alanarnette.com/

** Previous story :

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 1. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.1. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 2. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.2. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 3. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.3. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 4. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.4. /Version english and polish/

*** see : Mt. Everets web album

– Routes – part 3.Drogi do celu. cz.3. /Version polish and english/

Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.5.

Droga do obozu C4 czyli Żółta Wstęga i Żebro Genewczyków.

Mapka na początku pokazuje drogę do obozu C 4 (26,300’/8016m). Ostatni etap przemierzania masywu Lhotse to słynne skaliste odcinki wspinaczki – urozmaicenie lodowcowego krajobrazu – tzw. Żółta Wstęga (Yellow Band) wymagające trawersowania oraz słynne Żebro Genewczyków. Nazwa tych ostatnich pochodzi z czasów szwajcarskiej wyprawy z 1952 roku, w której brał udział przyszły zdobywca Everestu Tenzing Norgey. To ostatni odcinek ciężkiej wspinaczki przed osiągnięciem Przełęczy Południowej.

Agnieszka Kiela-Pałys, która jako czwarta Polka stanęła na szczycie Świata zdobywając Everest 23 maja 2008 o 5:30, tak opisuję swoją wspinaczkę na tym etapie:

“22.05 poszłam tylko z Chhiringiem na Przełęcz. Wyszliśmy z trójki około siódmej i wkrótce dołączyliśmy do długaśnego wężyka wspinaczy podążających stromą Ścianą Lhotse w kierunku Żółtej Wstęgi.

Potem pozostało nam jeszcze do pokonania Żebro Genewczyków i wkrótce znaleźliśmy się na Przełęczy Południowej (7900 m.).”

* Źródła : – http://www.7summits.pl/ – http://www.alanarnette.com/

** Zobacz też :

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 1. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.1. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 2. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.2. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 3. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.3. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 4. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.4. /Version english and polish/

– Routes – part 3.Drogi do celu. cz.3. /Version polish and english/

– Everest marzenie wielu… web album

** zapraszam na relacje z wypraw polskich himalaistów.

zapraszam do subskrypcji mego bloga

Everest South Col – South East Ridge Route – part 4. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.4. /Version english and polish/

South Col – South East Ridge Route – part 4.

Lhotse Face to C3.

Route from camp 2 (21,000’/6400m) to camp 3 (23,500’/7162m) up the Lhotse Face.

click to enlarge map

Route from camp 2 (lower left triangle) to camp 3 (upper triangle) up the Lhotse Face, across the yellow band and up the Geneva Spur to the South Col. You must be clipped into the fixed line at all times to avoid falling and death. Avalanche danger is also real on the Face.

Climbing the Lhotse Face is a big challenge after the Khumbu Ice Fall on the way to the summit. There are many ropes attached to the face with ice screws and anchors. Each rope is about 200′ long so climbers must unclip their carabineers and jumars at each junction. This is a two step process so that the climber is always attached to the fixed line by at least one device. It is very normal for a long line of climbers to be going up and another long line coming down – usually Sherpas returning from carrying loads to the higher camps. So, in the middle of the Himalayas, you have a traffic jam!

It becomes very interesting when you need to pass someone since you share the same line. A high altitude ballet takes place. Like in an old west gunfight, you eye the other guy. As you get closer, you make your move to the right or left. Standing close to each other, you make sure your footing is fixed. With a few grunts and a smile, you unclip one of your carabineers keeping the other one attached to the lifeline. Reaching around the climber, you clip back into the line around him, then move the other ‘biner above this new placement. All this happens in a moment and you move on. Not every swap is this complex but everyone requires caution. One mistake and there is no recovery on the steep Face. Once you start to fall, there is nothing to stop you for thousands of feet. It is real. It is harsh. It is climbing Everest.

Depending on the weather, the Face is usually rock hard blue ice. You have to kick your crampon points into the ice stealing precious strength with each step. After a few weeks, the path is fairly well set due to the thousands of kicks into the ice but one storm can have you starting all over again.

The final few hundred feet into camp3 are difficult for almost everyone. You are very tired, probably dehydrated and on steep terrain. However once in your tent, the views are amazing on a clear day!

* Source : – http://www.alanarnette.com/

** Previous story :

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 1. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.1. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 2. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.2. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 3. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.3. /Version english and polish/

*** see : Mt. Everets web album

– Routes – part 3.Drogi do celu. cz.3. /Version polish and english/

Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.4.

Droga z obozu C3 to wędrówka po ścianie Lhotse.

Mapka na początku pokazuje drogę do obozu C3 (23,500’/7162m). Ten kolejny etap to mordercza wspinaczka ścianą Lhotse ok. 1 250 m lodowego bloku o 40/50 % spadku z występującymi nawet do 80% nachylenia odcinkami. Podejście to wymaga użycia lin i mocowania poręczówek. Wyciosywanie stopni w twardym jak żelazo lodzie to nieodłączny element tego etapu wspinaczki. Od tego momentu zalecane jest korzystanie z butli z tlenem. Na tej wysokości rozrzedzone powietrze powoduje, że do organizmu dostarczane jest zaledwie 40 % tlenu, jaki wdycha człowiek znajdujący się na poziomie morza. W połowie drogi na ścianie Lhotse ekspedycje zakładają Obóz III.

Na Ścianie Lhotse

Agnieszka Kiela-Pałys, która jako czwarta Polka stanęła na szczycie Świata zdobywając Everest 23 maja 2008 o 5:30, tak opisuję swoją wspinaczkę po ścianie Lhotse:

“Był to bardzo zimny poranek – trzeba było iść szybko, żeby jakoś się rozgrzać. Jak tylko przystawałam, zaczynało mnie telepać, więc szliśmy praktycznie bez przerwy. Ściana Lhotse pięknie prezentowała się przed nami, ciągle jeszcze w cieniu. Zaczęliśmy mozolną wspinaczkę po poręczówkach – stromo w górę. Kilkadziesiąt kroków i trzeba przepiąć się na kolejną linę. Po półtorej godziny wyszło słońce i wreszcie odtajaliśmy – błyskawicznie zrobiło się gorąco. Żołądek nadal mi dokuczał – modliłam się jednak o cud i cud nastąpił. Jakoś cały czas byłam w stanie iść w górę i szło mi to zdecydowanie coraz lepiej – czym wyżej, tym szybciej mogłam iść i w tym lepszym byłam nastroju, że się udało! Dotarliśmy do jednego z niższych obozów innej ekspedycji na wysokości 7100 m. i na tym zakończyliśmy nasze wyjście aklimatyzacyjne. Nasz obóz był jeszcze 200 metrów wyżej, około 1,5h marszu stromo pod górę. Zdecydowaliśmy się wracać na noc do dwójki. W związku z moim kiepskim samopoczuciem wolałam spać niżej i wyjść w górę na lekko, bez ciężkiego plecaka z całym ekwipunkiem na nocleg. I tak był to cud, że tam doszłam i że jakoś przetrzymałam mój żołądek. Poprzedniego wieczora, a nawet jeszcze rano wątpiłam, że mi się to uda, a jednak!”

Widok z obozu III na Ścianie Lhotse na Kocioł Zachodni i Pumori

* Źródła : – http://www.7summits.pl/ – http://www.alanarnette.com/

** Zobacz też :

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 1. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.1. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 2. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.2. /Version english and polish/

– Everest South Col – South East Ridge Route – part 3. Droga pierwszych zdobywców Everestu cz.3. /Version english and polish/

– Routes – part 3.Drogi do celu. cz.3. /Version polish and english/

– Everest marzenie wielu… web album

** zapraszam na relacje z wypraw polskich himalaistów.

zapraszam do subskrypcji mego bloga